Mijn keuze viel op Rouwen om bibliotheek 2.0, een kort artikel van Johan Mijs dat al een jaartje oud is, maar nog altijd ‘pijnlijk’ actueel. Uitgangspunt zijn de vijf fasen die de meeste mensen moeten doorlopen voordat zij na een traumatische ervaring weer tot rust komen. Johan Mijs stelde na een uiteenzetting over bibliotheek 2.0 vergelijkbare reacties vast, namelijk:ontkenning (‘ geen reden om te veranderen', 'we zijn toch goed bezig’)
woede (‘dit is slechts een hype’)
onderhandelen (‘als ik hier tijd voor zou kunnen maken dan…', 'als ons personeel meer know- how zou hebben dan…')
depressie (‘het zal niet meer voor mij zijn’, ‘welke rol kunnen wij nog spelen’ )
aanvaarding (‘ik zie heel veel kansen’, ‘ik wil hiermee aan de slag’)
Persoonlijk vind ik deze reacties heel herkenbaar, want ik kwam ze allemaal al tegen, niet alleen bij collega-bibliothecarissen en personeelsleden van onze bib, maar ook bij de verschillende cursisten. Weerstand bij verandering is heel normaal, vraag is hoe we er het best mee omgaan om ze te overwinnen. Met mijn personeel communiceer ik zoveel mogelijk over deze cursus in de hoop dat mijn enthousiasme een beetje op hen overslaat. Ik denk wel dat ik hier ten dele in slaag, maar je kan zoiets natuurlijk niet forceren. Mensen voelen zich bedreigd in hun klassieke rol en hebben schrik dat zij de nieuwe taken die van hen verwacht worden niet meer aan zullen kunnen. Daarom pleit ik ervoor dat zoveel mogelijk collega’s de kans krijgen om deze cursus ’23 dingen’ te volgen, samen met enthousiaste medecursisten. Laat de vonken maar overslaan, zodat de wedergeboorte (extra zesde fase) een feit wordt!
Posts
Vraag is of het aangeraden is om echte non-believer collega's onder eventuele zachte dwang naar de cursus te sturen?
BeantwoordenVerwijderenDe opmerkingen van Carla houden steek "had trouwens niets anders verwacht", echter:
BeantwoordenVerwijderenzoals al vergeleken door JM doorlopen vele mensen de bovengenoemde vijf fasen. Ik durf echter stellen dat het niet altijd de mensen zijn die de vijf fasen doorlopen maar ook 'het beleid van de verschillende besturen, en nu ga jij stellen "dat dit een verzameling van mensen is". Echter, vele besturen huiveren bij de gedachten om zo maar alles voor iedereen toegankelijk te maken (privacy etc.). Vernieuwen, innoveren openstaan voor, dit alles kost geld en man(vrouw)kracht. Vorming gaat vaak tesamen met afwezigheid op de werkvloer en niet iedereen ziet het nut in van vorming.
M.b.t. 'zich bedreigd voelen in hun klassieke rol' denk ik/hoop ik dat onze collega's doordrongen zijn van het feit dat hun klassieke rol al jaren uitgespeeld is. Iedere collega heeft toch wel kunnen/moeten ervaren dat zijn/haar taak de laatste jaren aangepast werd aan de noden/wensen van de bibliotheek & de gebruikers.
Beste Eva "zachte dwang", ik kan mij nog levend herinneren dat nog niet zolang geleden "toen er nog sprake was van vormingsplicht" collega's afstand konden doen van die vormingsplicht mits zij schriftelijk afstand deden van de hiermee samenhangende promotie naar een hoger niveau! Je kan enkel hopen dat je kan/mag werken met mensen, collega's die jong van geest zijn & openstaan voor deze vernieuwingen. En mensen mogen wantrouwig zijn, niet toch? Je moet ook al te dikwijls balanceren tussen te vlug willen meegaan of blijven nahinken want ook dat is verdorie een moeilijke oefening!
Dwang hoe zacht ook brengt vaak ongevraagde weerstanden, dus....??